Epoka rydwanów

REWOLUCJA 

W pierwszych stuleciach II tysiąclecia p.n.e. dwie innowacje przyczyniły się do unowocześnie­nia rydwanów – rozpowszechnienie wykorzystania udomowionych koni oraz wprowadzenie nowych konstrukcji powozów z lekkiego, giętego drewna[4]. Dzięki temu ciężka i mało stabilna konstrukcja, zaczęła przeradzać się w lekką i zwrotną śmiercionośną machinę.

Chociaż już w IV tysiącleciu p.n.e. w środkowej Azji hodowano ko­nie dla mięsa, dopiero w II tysiącleciu p.n.e. udomowione konie rozpo­wszechniły się w Europie i na Bliskim Wschodzie. Początkowo były one zbyt małe, aby służyć jako wierzchowce dla kawalerii, ale ułożone konie, zaprzęgane do rydwanów zwykle po cztery, zastąpiły osły. Rozwój techniki gięcia drewna pozwolił na tworzenie konstrukcji kół drabinia­stych z wygiętym wieńcem i dzięki temu zmniejszenie wagi rydwanów. Wprowadzenie w tym samym czasie konia do zaprzęgu poprawiło nieco możliwość panowania nad zwierzętami przy większych prędkościach. Lekki rydwan z kołami drabiniastymi zaprzężony w grupę koni stanowił pierwszy szybki i zwrotny pojazd, który mógł pełnić funkcję platformy dla uzbrojonych w łuki kompozytowe łuczników[5].

HURYCI

Huryci pierwsi zastosowali konia jako zwierzę pociągowe oraz zmienili technikę wojenną przez masowe zastosowanie formacji lekkich i szybkich, dwukołowych rydwanów bojowych. W swoich rydwanach używali koła szprychowego wynalezionego około XVIII wieku p.n.e. Kolejną ważną innowacją techniczną jaką wprowadzili Huryci było wędzidło. Na wozie bojowym walczyły dwie osoby. Woźnica prowadzący rydwan i wojownik uzbrojony w łuk kompozytowy i oszczepy. Dzięki ekspansji huryckiej koń i rydwan rozpowszechnił się na terenie całej Mezopotamii.