Radziecka polityka zagraniczna w latach trzydziestych
W styczniu 1933 r. Hitler doszedł do władzy w Niemczech, które w pierwszych latach powojennych były najbliższym partnerem ZSRR. Jeszcze w tym samym roku w Rzymie Wielka Brytania, Niemcy, Francja i Włochy podpisały pakt, który ponownie izolował ZSRR.
Pod koniec 1933 r. Związek Radziecki uznały dwa czołowe mocarstwa; 16 listopada nawiązano stosunki dyplomatyczne ze Stanami Zjednoczonymi; 12 grudnia ZSRR odnowił kontakty z Chinami w celu uprzedzenia dalszych agresywnych działań Japonii w tym kraju. Tymczasem współpraca wojskowa z Niemcami, która zaczęła się rozwijać po traktacie z Rapallo, zakończyła się gwałtownie. Radzieccy eksperci do spraw polityki zagranicznej, zaczęli uważać, że nazistowskie Niemcy stanowią poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa ZSRR.
W 1934 roku ZSRR wszedł przy poparciu Francji do Ligi Narodów. Na sesjach Ligi zaczął wspierać program bezpieczeństwa zbiorowego, polegający na utworzeniu sojuszu obronnego przeciwko państwom agresorom, za które uważał Niemcy i Japonię. 2 maja 1935 Francja i ZSRR podpisały pakt obronny, na mocy którego miały pomagać sobie nawzajem i służyć pomocą w razie, gdyby jedno z nich zostało zaatakowane przez trzecie mocarstwo. Dwa tygodnie później w Pradze podpisano pakt o wzajemnej pomocy między ZSRR i Czechosłowacją. Zgodnie z nim, gdyby Czechosłowację zaatakowało trzecie państwo, wtedy z pomocą musiałby przyjść ZSRR, z zastrzeżeniem, że pierwszy ruch uczyni Francja. W tym czasie Związek Radziecki nie graniczył z Czechosłowacją, a Polska stanowczo sprzeciwiała się przejściu wojsk Armii Czerwonej przez swoje terytorium, zobowiązania Stalina były zatem czysto teoretyczne.
W 1934 r. Związek Radziecki nawiązał stosunki dyplomatyczne z kilkoma państwami Europy Środkowej, takimi jak Czechosłowacja, Węgry, Bułgaria i Rumunia. Wiosną 1935 r., po sprzedaniu chińskiej kolei wschodniej marionetkowemu rządowi Mandżurii, ZSRR przeszedł do porządku dziennego nad nieporozumieniami z Japonią i 23 marca podpisano formalny traktat.
