Tukidydes „Wojna Peloponeska” – nieścisłości historyka

Tukidydes był zamożnym arystokratą z Aten. Jest autorem bardzo istotnego dla literatury historycznej dzieła o wojnie peloponeskiej toczonej w latach 431 – 404 p.n.e. Choć jest to dzieło stricte historyczne, a Tukidydes, aż nadto starał się przyjąć postawę obiektywną, to z całą pewnością niektóre fragmenty tej lektury zostały ukazane przez pryzmat jego wspomnień. W końcu wojna ta toczyła się przez większość jego życia, a on sam dzięki swojej wysokiej pozycji społecznej został strategiem i dowodził wojskami Ateńskimi w Tracji. Po jego wygnaniu z rodzimego miasta, dzięki bogactwom jakie posiadał mógł śledzić i zbierać materiały dotyczące wydarzeń z tej wojny. Poniżej wymieniłem w punktach błędy Tukidydesa, które powstały przez osobisty udział autora w tych wydarzeniach i jego poglądy polityczne.

• Kleon. Polityk ten przyczynił się do wygnania Tukidydesa z Aten. Przez całe dzieło autor przedstawia Kleona od złej strony. Skupia się wyłącznie na jego negatywnych cechach jak brutalność, porywczość czy podżeganie do wojny. Nie docenia zupełnie jego talentu politycznego, który z pewnością posiadał.
• Tyrania. W dziele swoim przejawiał tradycyjną niechęć lub wręcz nienawiści do tyranów. Tukidydes, nie potrafił znaleźć w ich rządach nawet kilku pozytywnych rzeczy. Wszystkie posunięcia tyranów przypisuje ich obawie przed utratą władzy i dążeniu do pomnożenia majątków. Ta forma rządów jest według Tukidydesa czarną kartą w historii Hellady. Uważa, że tyrania hamowała rozwój. Autor ciągle podkreśla, że tylko w państwie wolnym od tyranów społeczeństwo może rozwijać się swobodnie i czuć się szczęśliwe, a zarazem może zdobywać się na bohaterskie czyny. Dziś wiemy, że nie wszyscy tyrani byli źli. Niektórzy z nich jak np. Pizystrat wpłynęli pozytywnie na rozwój Aten.
• Zachwyt demokracją. Uważa, że to jedyny dobry ustrój. Lekceważy odmienne sposoby rządzenia. Dziś po badaniach historii Hellady wiadomo, że również inne ustroje polityczne potrafiły dobrze zorganizować ówczesne państwa.
• Mowy w dziele. Tukidydes w swoim dziele przedstawił 41 mów. Niektóre z nich z całą pewnością słyszał osobiście. Ponieważ nie znano jeszcze dyktafonu nie mógł identycznie zapisać ich w dziele. Sam zresztą podkreśla, że nie przedstawia ich w sposób oryginalny. Ozdabiał je i upiększał.