Jan Masny
Urodził się 24 października 1886 r. w Krzyżanowicach w rodzinie Antoniego i Marianny z domu Hlubek. W Krzyżanowicach skończył szkołę powszechną, a następnie uczył się w prywatnym gimnazjum Wolfa we Wrocławiu oraz w gimnazjum w Meran. W 1906 r. wstąpił do Zgromadzenia Księży Zmartwychwstańców i odbył 2-letni nowicjat w Krakowie. Został wysłany na Uniwersytet Gregoriański do Rzymu, gdzie w latach 1908 – 1914 studiował filozofię, teologię i prawo kanoniczne. Uzyskał doktorat z filozofii. Święcenia kapłańskie przyjął 10 maja 1914 r. w Rzymie. Po wybuchu I wojny światowej otrzymał od konsula niemieckiego w Rzymie polecenie opuszczenia tego miasta. Powrócił na ziemie polskie i duszpasterzował kolejno w parafiach: św. Anny w rodzinnych Krzyżanowicach, Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Pszowie, św. Jerzego w Rydułtowach, św. Marii Magdaleny w Lubomi, Najświętszego Serca Pana Jezusa w Rokitnicy i Świętej Rodziny w Hoyerswerdzie w Saksonii.
Zaangażował się w działalność plebiscytową, w związku z czym w listopadzie 1921 r. musiał uchodzić przed bojówkami. Wyjechał do Warszawy i pomagał tam w duszpasterstwie przy kościele Zbawiciela. Po przyłączeniu części ziem Górnego Śląska do Polski zwrócił się do delegata książęco-biskupiego ks. Jana Kapicy z prośbą o możliwość podjęcia oficjalnej pracy duszpasterskiej na tych terenach. W marcu 1923 r. ks. August Hlond wydał zgodę i wydał dekret inkardynacyjny, przez co ks. Masny został włączony do grona prezbiterów Administracji Apostolskiej Polskiego Śląska.
W 1923 r. skierowany został jako wikary do parafii Krzyża Świętego w Siemianowicach. Od 1925 r. był także katechetą w Komunalnym Gimnazjum Męskim i Żeńskim w Siemianowicach. W 1924 r. przystąpił do egzaminu proboszczowskiego. W lutym 1927 r. został administratorem, a trzy miesiące później proboszczem w parafii św. Marcina w Rogowie. Ponadto pełnił obowiązki cenzora książek oraz wizytatora dla szkół powszechnych w Syryni, Pszowie i Rogowie.
W 1936 r. został zarządcą dóbr kościelnych w Kokoszycach. W Rogowie opiekował się różnymi organizacjami katolickimi: III Zakonem św. Franciszka z Asyżu, Bractwem Matek Chrześcijańskich, Kongregacją Mariańską Panien, Katolickim Stowarzyszeniem Mężów, Bractwem Różańcowym, Dziełem Dziecięctwa Jezusowego, Bractwem Serca Jezusowego, Papieskim Dziełem Rozkrzewiania Wiary i Katolickim Stowarzyszeniem Młodzieży Męskiej. Udzielał się społecznie. Był członkiem Kasy Reiffeisena w Rogowie i spółdzielni masarskiej w Bełsznicy. W banku Reiffeisena w Katowicach został wybrany na przewodniczącego Rady Nadzorczej oraz członka Komisji Rewizyjnej w Zakładach Mleczarskich w Katowicach. W okresie okupacji hitlerowskiej, w 1943 r., został zmuszony do opuszczenia Rogowa i zamieszkał na terenie parafii św. Józefa w Katowicach – Załężu. Krótko przed śmiercią, w kwietniu 1945 r., został mianowany administratorem w parafii św. Szczepana w Katowicach – Bogucicach. Zmarł 1 października 1945 r. w Katowicach. Został pochowany w Lubomi.
Artur Marcisz
Autor korzystał z artykułu J. Myszora, zawartego w Słowniku biograficznym katolickiego duchowieństwa śląskiego XIX i XX wieku pod redakcją M. Pater.