Jan II Dobry
ur. ok. 1460 r. w Opolu. Książę opolski i raciborski z dynastii Piastów. Syn Mikołaja I, władcy opolskiego i Magdaleny, córki Ludwika II księcia brzeskiego. Ostatni przedstawiciel opolskiej linii Piastów. Rządy w księstwie opolskim objął po śmierci ojca, wspólnie z młodszym bratem Mikołajem II we wrześniu 1476 r. Sympatyzując z Jagiellonami, wszedł w konflikt z królem Węgier Maciejem Korwinem, co przypłacił więzieniem, z którego wyszedł po zapłaceniu ogromnej kaucji w wysokości 30 000 guldenów (1487 r.). Po śmierci Macieja Korwina w 1490 r. Jan złożył hołd Władysławowi Jagiellończykowi. Książę dał się poznać jako dobry gospodarz. Zapobiegliwie dążył do rozwoju rzemiosła i górnictwa. 8 XI 1528 r. jego staraniem wydana została pierwsza na Śląsku ustawa górnicza o nazwie „Ordunek Gorny”, spisana w języku polskim. Drogą wykupu i różnego rodzaju układów, wydatnie powiększył odziedziczony po ojcu stan posiadania. W 1477 r. nabył od księcia oleśnickiego i wołowskiego ziemię prudnicką. W 1492 r. kupił Gliwice, w 1497 r. - zamek w Toszku i Pyskowice, w 1498 r. - Niemodlin oraz część okręgu bytomskiego z zamkiem Świerklańcem. W 1499 r. przejął z rąk księcia legnickiego 3 wsie w okolicach Kluczborka. Cennym nabytkiem była dla niego ziemia kozielska, wykupiona w 1509 r. z rąk książąt oleśnickich, a także odziedziczone po Karolu z Podiebradu Ziębice na Dolnym Śląsku. 9 VII 1521 r. nabył należące do Walentego raciborskiego, zamek i miasto Bogumin wraz z 8 wioskami. Na mocy układu o wzajemnym dziedziczeniu z 1511 r., po bezpotomnej śmierci tego ostatniego 13 XI 1521 r., wszedł w posiadanie księstwa raciborskiego. Książę dbał o swój nowy nabytek. W 1529 r. przyznał Raciborzowi pieniądze na naprawę dróg i mostów oraz murów miejskich. Zgodnie z wielkim przywilejem z 1531 r. wyznaczył Racibórz, obok Opola, jako miejsce składania hołdu królom Czech oraz obrad sądu apelacyjnego. W Raciborzu odbywać się też miały sesje sejmiku krajowego. Wobec szerzącej się w jego posiadłościach reformacji protestanckiej Jan prowadził politykę tolerancyjną i wyczekującą. Zmarł 27 III 1532 r. w Opolu. Po śmierci pochowany został w kolegiacie Św. Krzyża w Opolu.
Norbert Mika