Josef Seyfried
ur. 25 IX 1865 r. w Deutsch Krawarn (obecnie Krawarz w Czechach, w byłym powiecie raciborskim). Wybitny architekt, budowniczy, muzyk, organista, samouk z wszechstronnymi zainteresowaniami historycznymi i filozoficznymi. W szkole szczególne uzdolnienia przejawiał w rachunkach, rysunkach i językach obcych. Po jej ukończeniu, ojciec załatwił mu praktykę w biurze architektonicznym Lundwalla w Opawie. Po odbyciu stażu, został przyjęty do książęcego biura budowlanego w Cieszynie. W 1883 r. dała o sobie znać po raz pierwszy choroba płuc. Przewlekły krwotok przerwał pracę i dobrze zapowiadającą się karierę. Wrócił do rodzinnego Krawarza. Po kilku miesiącach stan jego zdrowia polepszył się na tyle, że zdecydował się zapisać do konserwatorium we Wrocławiu. Studiował tam grę na organach oraz wiolonczeli. Niestety, już po I semestrze stan jego zdrowia pogorszył się znowu, musiał więc ponownie zrezygnować ze swych planów i studiów. Po ponownym powrocie do domu rodzinnego podjął samodzielne studia z wielu interesujących go dziedzin nauki. Były to: budownictwo, architektura, historia Kościoła i powszechna, literatura, śpiew, muzyka oraz muzyka kościelna. Był w stanie zgromadzić i skompletować w domu potrzebną do jego studiów, pokaźną i wyborną w doborze bibliotekę domową. Z tego też powodu był w swej rodzinnej miejscowości i w okolicy szanowany i lubiany. Brał udział w życiu kulturalnym, kościelnym, z czasem też publicznym swej społeczności lokalnej. W 1892 r. postanowił zdobyć tytuł mistrza budowlanego. Podjął naukę w szkole budowlanej w Holzminden. Na krótko przed egzaminem końcowym przerwał ją, bo powierzono mu opracowanie projektu i kierownictwo prac budowlanych kościoła w jego rodzinnej miejscowości Deutsch Krawarn. W latach 1894-1896 powstało jego pierwsze samodzielne dzieło - obszerny, halowy kościół w stylu wczesnogotyckim. Wybudował także budynek poczty, kilka reprezentacyjnych budynków dla osób prywatnych oraz nowy dom zakonny sióstr służebnic Św. Serca Jezusowego. Osiągnięcia te utrwaliły jego pozycję, jako mistrza w swym fachu. Posypały się zamówienia na szpital zakonny w Bieńkowicach, kaplicę w kościele w Pietrowicach Wielkich, 5 barokowych ołtarzy bocznych w Gorzycach Wielkich, ołtarz główny w kościele w Schepankowitz (obecnie Śtepankowice w Czechach), ambonę i marmurową chrzcielnicę w Ludgertal (obecnie Ludgerovice w Czechach). W 1903 r. nadzorował realizację budowy kościoła w Buslawitz (obecnie Bohuslavice w Czechach), przebudował kościół w Pilszczu, wybudował od podstaw kościół w Nasiedlu. W latach 1904-1905 zrealizował jedno ze swych największych przedsięwzięć - wczesnogotycki kościół w Zauditz (obecnie Sudice w Czechach). W tym celu odbył kilka podróży zagranicznych, m.in. do Wiednia i Berlina, gdzie dopracowywał swe plany. W 1909 r. przebudował w stylu barokowym kościół w Bolatitz (obecnie Bolatice w Czechach). Jego ostatnim, wielkim dziełem była budowa (w latach 1914-15) kościoła w Krzanowicach. W latach swej największej aktywności dużo podróżował. Zwiedził całą Europę południową i zachodnią, czerpiąc ze swych wyjazdów inspirację do nowych projektów. Był aktywny społecznie. Przez wiele lat wybierano go do rady gminnej i powiatowej, był członkiem wielu towarzystw i organizacji naukowych, kościelnych, zawodowych i charytatywnych. Od 1913 r. aż do śmierci, pełnił też w swej rodzinnej miejscowości funkcję organisty kościelnego. W 1919 r. stan jego zdrowia pogorszył się znacznie. Nie był już w stanie przyjąć żadnego poważniejszego zlecenia. Zmarł 15 IX 1923 r. Został pochowany na cmentarzu w Krawarzu.
Piotr Sput