Wacław

ur. 1408 r., zm. 29.10.1456

ur. po 1408 r. w Raciborzu. Książę raciborski z dynastii Przemyślidów. Syn Jana II Żelaznego i Heleny, córki księcia litewskiego Korybuta. Po śmierci ojca w 1424 r. książę na krótko znajdował się pod opieką matki, a następnie zaczął współrządy razem ze starszym bratem Mikołajem. W toczących się na terenie ziem Korony Czeskiej wojnach husyckich młodzi władcy stanęli po stronie frakcji katolickiej. W odwecie w 1433 r. taboryci zniszczyli ziemię raciborską. 15 X 1437 r. bracia podzielili ojcowiznę między siebie. Mikołaj otrzymał Karniów, Rybnik, Żory, Wodzisław i Pszczynę, zaś Wacław - Racibórz. Prowadzona przez raciborskiego Przemyślidę polityka zagraniczna była wyraźnie projagiellońska. 18 X 1438 r. książę przyobiecał złożyć hołd lenny królewiczowi Kazimierzowi, gdyby ten został koronowany na króla Czech; ponadto zgodził się przepuścić idącą w kierunku Pragi armię polsko-litewską. W 1445 r. ożenił się z protegowaną króla polskiego Małgorzatą, córką kasztelana międzyrzeckiego Wincentego z Szamotuł. 25 VI 1447 r. widzimy Wacława w Krakowie przy koronacji Kazimierza Jagiellończyka. Zawarł wówczas z królem polskim wieczyste przymierze oraz przyrzekł pomoc przeciw każdemu wrogowi. Ponownie pojawił się na Wawelu w 1450 r., zaś 9 II 1454 r. przybył do stolicy Polski, aby powitać narzeczoną Kazimierza Jagiellończyka - Elżbietę Habsburżankę. Był również obecny przy zaślubinach młodej pary i koronacji Elżbiety na królową. Kancelaria Wacława raciborskiego, w odróżnieniu od jego poprzedników, zamiast dokumentów niemieckich, zaczęła wydawać pierwsze dyplomy w języku czeskim, bardziej zrozumiałym dla większości obywateli księstwa raciborskiego, słowiańskiego pochodzenia. Lata panowania Wacława to również okres konfliktów z niemieckim patrycjatem Raciborza. W 1448 r. książę uwięził niektórych mieszczan, każąc sobie słono zapłacić za ich uwolnienie. Umierając 29 X 1456 r. w Raciborzu został pochowany w klasztorze Św. Ducha w Raciborzu. Z żoną Małgorzatą doczekał się syna Jana i 3 córek: Katarzyny, Heleny i Anny.

Norbert Mika